Ανθολόγιο

Σέ άρθρο τού Ιερέως π. Βασιλείου Βολουδάκη διάβασα πρόσφατα αυτήν τήν «κραυγή απογνώσεως» ενός μικρού παιδιού, τήν οποία διατύπωσε σέ μιά έκθεσή του. Έγραφε τό παιδί αυτό:

«Θεέ μου, απόψε σού ζητάω κάτι πού τό θέλω πάρα πολύ. Θέλω νά μέ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νά πάρω τή θέση τής τηλεόρασης πού είναι στό σπίτι μου. Νά έχω τό δικό μου χώρο. Νά έχω τήν οικογένειά μου γύρω από εμένα. Νά μέ παίρνουν στά σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω νά είμαι τό κέντρο τής προσοχής καί νά μέ ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω νά έχω τήν ίδια φροντίδα πού έχει η τηλεόραση όταν δέν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θάχω τήν παρέα τού πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τή δουλειά, ακόμα κι άν είναι κουρασμένος. Καί θέλω τή μαμά μου νά μέ θέλει όταν είναι λυπημένη καί στενοχωρημένη, αντί νά μέ αγνοεί… Θέλω τ' αδέλφια μου νά μαλώνουν γιά τό ποιός θά περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω νά νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τά πάντα στήν άκρη, πότε – πότε, μόνο γιά νά περάσει λίγο χρόνο μέ μένα. Καί τό τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε νά τούς κάνω όλους ευτυχισμένους καί χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νά γίνω σάν μιά τηλεόραση!» («Ενοριακή Ευλογία», τεύχος 100, Οκτ. 2010).

Είναι φοβερό νά θέλη ένα παιδί νά γίνη τηλεόραση γιά νά επικεντρωθή τό ενδιαφέρον καί η αγάπη τών ανθρώπων στό πρόσωπό του. Αυτό δείχνει ότι, δυστυχώς, τό ενδιαφέρον πολλών γονέων βρίσκεται περισσότερο σέ άλλα πράγματα καί όχι στά παιδιά. Στήν ζωή μας η τηλεόραση κατέχει μεγάλη θέση καί αυτό γίνεται εις βάρος τής πνευματικής, ψυχικής, οικογενειακής καί σωματικής υγείας.

Τό σημαντικό δέ είναι ότι πολλοί αγνοούν αυτήν τήν αρρώστια. Αναφέρεται επίσης στό άρθρο ότι η δασκάλα πού διόρθωνε τήν έκθεση αυτή έκλαιγε. Καί όταν ο σύζυγός της τήν ερώτησε νά μάθη τόν λόγο τού κλάματος, εκείνη τόν προέτρεψε νά διαβάση τήν έκθεση. Τότε εκείνος απάντησε: «Τό καημένο τό παιδί. Τί αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!». Καί η δασκάλα απάντησε: «Αυτή η έκθεση είναι τού γιού μας!».

Η οικογένεια είναι τό κύτταρο τής κοινωνίας καί τής Εκκλησίας. Όταν αυτό τό κύτταρο δέν λειτουργή σωστά, τότε ο πνευματικός καί κοινωνικός καρκίνος απλώνεται παντού, η αρρώστια προσβάλλει όλους τούς θεσμούς.

Δυστυχώς, η τηλεόραση στά σπίτια κατέχει κεντρική θέση. Μέ αυτήν ασχολούνται πολλοί άνθρωποι, αυτήν προσέχουν τίς περισσότερες ώρες τής ημέρας, τά πρότυπα πού προτείνει η τηλεόραση μέ τά προγράμματά της διαμορφώνουν τίς συνειδήσεις τών ανθρώπων. Φαίνεται ότι στίς ημέρες μας η τηλεόραση κατέχει σέ κάθε σπίτι τήν θέση πού παλαιότερα κατείχε τό εικόνισμα, τό προσευχητάρι.

Αυτό επηρεάζει όλη τήν ατμόσφαιρα τού σπιτιού ψυχολογικά καί πνευματικά, έχει δέ συνέπειες καί στό σώμα. Άν στήν τηλεόραση προσθέσουμε καί τά άλλα μέσα επικοινωνίας, ιδίως τό διαδίκτυο (internet), μέ τίς ποικίλες χρήσεις του, τότε καταλαβαίνουμε τό πόσο αποξενώθηκαν τά μέλη τής οικογένειας μεταξύ τους.

Η «νεανική κραυγή απογνώσεως» «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση», πρέπει νά μάς προβληματίση σοβαρά. 

Από την ιστοσελίδα Εκκλησιαστική Παρέμβαση