Επίκαιρα

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Ο Κύριος, όλο το διάστημα που ήταν στη γη, δεν φανερώθηκε μεταμορφωμένος ενώπιον των υπολοίπων μαθητών ή και του λαού. Φανερώθηκε μόνο στους τρεις μαθητάς. Όμως μετά την έλευση του Αγίου Πνεύματος και την ίδρυση της Εκκλησίας, τώρα που όλοι γίνονται μέλη της Εκκλησίας με το βάπτισμα και το μυστήριο του χρίσματος, και έχουμε όλα τα μυστήρια μέσα στην Εκκλησία, η μεταμόρφωση δεν πρέπει να είναι κάτι κρυφό, αλλά ζωή στον κάθε χριστιανό, γεύση πραγματική.

Και νομίζω, αν όχι τίποτε άλλο απόψε, αυτό να προσέξουμε και να ανησυχήσουμε με καλή ανησυχία: ότι εμείς ως χριστιανοί βαπτισμένοι, που λάβαμε και το μυστήριο του χρίσματος, και δι’ αυτού τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, πρέπει συνεχώς να έχουμε μέσα μας την μεταμόρφωση, η οποία διαχέεται και στην όλη ύπαρξη του άνθρωπου. Όμως γιατί δεν είναι έτσι;

Γι’ αυτό είπα να ανησυχήσουμε. Όλα αυτά που κάνουμε -και καλά κάνουμε βέβαια- που τρέχουμε στην εκκλησία, γίνεται η όλη ακολουθία, ψάλλουμε τα τροπάρια, που δεν είναι δύσκολο, ας πούμε, να προσέλθει κανείς στό άγιο Ποτήριο, να κοινωνήσει του σώματος και του αίματος του Χριστού, καλά είναι βέβαια, αλλά όλα αυτά μπορεί να μείνουν έτσι εξωτερικά, εάν βαθιά μέσα στην καρδιά δεν αισθανθούμε, και όχι απλώς απόψε αλλά συνεχώς, αυτή τη γλυκύτητα, αυτή τη γεύση, αυτό που έκανε τους Αποστόλους να τα χάσουν και να ξεχαστούν.

Τα ξέχασαν όλα, και το μόνο που ζητούσαν ήταν να μείνουν εκεί, να μην απομακρυνθούν. Τόσο τους συνεπήρε αυτή η πραγματικότητα της μεταμορφώσεως, που δεν είναι θέαμα απλώς εξωτερικό· είναι θέαμα εσωτερικό, γλυκύτητα εσωτερική, γεύση φοβερή, θεία πείρα μέσα στην καρδιά μας. Και έτσι κάτι παθαίνει κανείς, μεθάει και δεν αφήνει με τίποτε τον Χριστό αλλά τρέχει πίσω από τον Χριστό.

Να το σκεφθούμε καλά, να ανησυχήσουμε. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά πρέπει να συμβαίνουν σε κάθε χριστιανό. Εάν δεν συμβαίνουν, κάτι κακό κάνουμε. Όχι κάναμε απλώς· κάνουμε. Το βαθύτερο είναι ότι στην πραγματικότητα δεν θέλει κανείς να γλυκάνει η ψυχή του από την παρουσία του Κυρίου, να αφοσιωθεί στον Κύριο και να τον ακολουθεί.

Σαν να μην το θέλει κανείς. Τόσο ας πούμε είμαστε κοσμικοί, έχουμε γήινο φρόνημα, τόσο κι εμείς οι χριστιανοί, που υποτίθεται πιστεύουμε στην επουράνιο βασιλεία, είμαστε προσκολλημένοι στα κοσμικά και στα γήινα.

Και μην πει κάποιος “εγώ δεν είμαι”. Αφού δεν μας εμπιστεύεται ο Κύριος αυτή την Χάρη και όλο αυτό που φανέρωσε στους μαθητάς, και όχι ως θέαμα απλώς -οι τρεις μαθηταί που ήταν εκεί κάτι έπαθαν- εφόσον αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα μέσα μας, σημαίνει, όσο κι αν εμείς έχουμε αντίθετη γνώμη, ότι είμαστε γήινοι, κοσμικοί, δεν μας αρέσουν τα του Θεού, δεν μας αρέσουν τα ουράνια, μας αρέσουν τα άλλα.

Ο Θεός να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχθεί και να θελήσει να κάνει τρόπον τινά συγκατάβαση καινούρια και να μας αξιώσει αυτής της δωρεάς, που την έχουμε μέσα μας ανενέργητη, δεν την αισθανόμαστε. Να μας αξιώσει και να θεώμεθα, να βλέπουμε, αλλά και να γευόμαστε και να αισθανόμαστε όλα αυτά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

5/6-8-2001

————————————–

πηγή: π. Συμεών Κραγιόπουλος, Συνάξεις Δεκαπενταύγουστου Γ΄, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, σελ. 44,46.