Επίκαιρα

ΦΩΣ ΓΛΥΚΑΙΝΟΝ (ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα, ένα φώς που κυλάει πάνω στα πρόσωπα και τα πράγματα και τους προσδίδει ένα χάδι εορτής. Ένα γαλάζιο ιλαρόν, όπως αυτό που χρωματίζει την άκτιστη φύση του Θεϊκού Φωτός καθώς κατέρχεται στις υπάρξεις αυτών που έμαθαν την γλώσσα του ουρανού, αφού πρώτα νέκρωσαν την φλυαρία του μυαλού και τον πειρασμό του κοσμικού.

Έτσι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η δυο μεγάλες εκκλησιαστικές εορτές του καλοκαιριού είναι εορτές του φωτός. Η μία της Μεταμορφώσεως και η άλλη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Εορτή, πανήγυρης, χαρά, κατάνυξης, προσευχή γλυκαίνουσα τα βάθη της καρδιάς, θεία πρόσωπα που παρηγορούν σε ώρες βαθύτατης μοναξιάς. Όλα ντυμένα στο φως στην προσμονή του Άλλου, του επέκεινα, αυτού που γνώρισαν οι άγιοι εμπειρογνώμονες των Θείων πραγμάτων μα που δεν μπόρεσαν με γλώσσα που δένεται στην λογικότητα, να περιγράψουν τα υπέρλογα μυστήρια του Θεού.

Αφού λουστήκαμε στο άκτιστο φως της Μεταμορφώσεως στο όρος Θαβώρ, κατερχόμαστε κατά την προτροπή του Κυρίου, για να συναντήσουμε τον Σταυρό, τον πόνο και τον Θάνατο. Τότε οι μαθητές είδαν επί σταυρού τον Ιησού, σε λίγες μέρες εμείς την άχραντο Παρθένο Μαρία στην νεκρική κλίνη. Τόσο όμως επί του Σταυρού, όσο και στην επιθανάτιο κλίνη, ο θάνατος δεν είναι ο τελικός νικητής. Μεταμορφώθει πλέον σε πάσχα των υπάρξεων μας, σε πέρασμα στην μακαρία αιωνιότητα του Θεού.

Για τον λόγo τούτο και δεν ομιλούμε για τον θάνατο της Θεοτόκου, αλλά για την κοίμηση της. Στην ορθόδοξη παράδοση μας δεν ομιλούμε για νεκρούς αλλά για κεκοιμημένους, δεν έχουμε νεκροταφεία αλλά κοιμητήρια, για να καταδείξουμε την κατάργηση του Θανάτου διά τής Αναστάσεως Ιησού Χριστού.

Τι όμορφη αλήθεια λέξη και έννοια, η κοίμηση της Θεοτόκου. Κοίμηση! δηλαδή ανάπαυσης, καταλαγή, ησυχία, θαλπωρή και παύση των δεινών που συντροφεύουν τον ενθάδε βίο των ανθρώπων.

Στην παγκόσμια θρησκευτική παράδοση αλλά και στην κοσμική κατανόηση της ζωής, κανείς δεν πανηγυρίζει ένα θάνατο. Μπορεί μια γέννηση, αλλά ποτέ ένα θάνατο. Στην Ορθόδοξη όμως λατρευτική παράδοση, οι εορτές των Αγίων είναι κατεξοχήν την ημέρα της κοιμήσεως τους, γιατί άραγε; Μα γιατί για μας ο θάνατος δεν είναι πλέον ο φοβερός Χάροντας των αρχαίων προλήψεων, ούτε το σβήσιμο της υπάρξεως κατά την υλιστική θεώρηση, δεν είναι η εξαφάνιση της μοναδικότητας του ανθρωπίνου προσώπου στην αοριστία της μηδενικότητας, ούτε ο αφανισμός στα όρια της βιολογικότητας.

Κατά αυτό τον τρόπο η κοίμηση της Παναγίας δεν είναι ρήξη αλλά ένωση, δεν είναι τέλος αλλά αρχή, δεν είναι σκοτάδι αλλά ανεκλάλητο φώς γλυκαίνον τα έλκη « των κουρασμένων κωπηλατών, στις λίμνες των ματαίων λογισμών».

Στη λάμψη αυτού του ασυγκρίτου φωτός της εορτής, στις Αυγουστιάτικες αυτές ημέρες , όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς και γίνεται ύμνος, δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της κοιμήσεως «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε, ως γάρ ζωης Μητέρα πρός την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον». Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία.... Ο θάνατος δεν είναι λύπη αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα αλλά νίκη. Αυτά είναι όσα εορτάζουμε την ημέρα της κοιμήσεως της Παναγίας Παρθένου, καθώς τα προεικονίζουμε τα προγευόμαστε και τα απολαμβάνουμε από τώρα, στην αυγή της μυστικής και αιωνίας Ημέρας.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος 

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τρίαδος Λυθροδόντα