Επίκαιρα

Μέρες κορονοϊού…

Μέρες Δεκαπενταυγούστου…

Απορία για το αύριο, σύγχυση κι ανασφάλεια, υποτίμηση ή υπερτίμηση της κατάστασης. Τελικά, πίσω από τις όποιες φοβίες κι ανησυχίες μας, κρυφά ή φανερά, κρύβεται ο σημαντικότερος φόβος, αυτός του θανάτου. Ποιος άλλος φόβος καλύπτει όλους τους άλλους;

Η μεγαλύτερη γιορτή της Μητέρας του Θεού είναι η Κοίμηση Της, δηλαδή ο θάνατός Της!

Κι όμως, δεν ψάλλουμε μοιρολόγια και νεκρώσιμα τροπάρια, αλλά ύμνους και εγκώμια.

Πανηγυρίζουμε, δε θρηνούμε. Γιορτάζουμε, δεν κλαίμε.

«Μετέστη προς την Ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής».

Πώς ήταν δυνατό να λιώσει στο χώμα, όπως όλα τα φθαρτά σώματα, Αυτή που κυοφόρησε την Αυτοζωή, τον Υιό και Λόγο του Θεού; Κι έγινε ο θάνατός Της, Κοίμηση, Μετάσταση, πηγή Ζωής.

Μυστήριο, όντως, ακατάληπτο και απρόσιτο για όσους το προσεγγίζουν με την απαιτητική λογική, που δέχεται ό,τι αποδεικνύεται με τις αισθήσεις.

Κι έγινε η «Θεοτόκος και Μητέρα του Φωτός» Μάνα όλου του κόσμου που σκέπει, φροντίζει και συμπορεύεται με όλους, ό,τι και να’ναι, όπως και να’ναι. Γιατί αγαπά, ταπεινώνεται, προσφέρεται.

Το απολυτίκιο της γιορτής μάς βεβαιώνει ότι όχι μόνο παρέμεινε «Παρθένος μετά τον τόκον», με το να φυλάξει την παρθενία Της, «εν τη γεννήσει» του Υιού Της, αλλά και ότι ο θάνατός Της, δεν ήταν θάνατος, φυγή από τον κόσμο, εγκατάλειψη κι απομάκρυνσή Της από μας.

«Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε».

Είναι μαζί μας, συμμετέχοντας στην «τεθλιμμένην του βίου οδόν», ακούοντας τον πόνο μας και χαίρουσα με τις επιτυχίες μας. Δεν είμαστε μόνοι, σ’ έναν πλανήτη που απειλείται από ιούς και ατομικές βόμβες, σ’ ένα κόσμο που τρέμει το θάνατο και αρρωστά από τις φοβίες.

Την Παναγία τη νιώθει κοντά του κανείς, όταν την επικαλείται, όταν προσκυνά την εικόνα Της με ευλάβεια, όταν ζει στην Εκκλησία που είναι το ζωντανό σώμα του ζώντος Κυρίου και Υιού Της. Τότε, αντιλαμβάνεται την τραγικότητα του κόσμου μας, που «εν τω πονηρώ κείται», αλλά δεν πανικοβάλλεται. Ζει την αλήθεια που λέει ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας δεν τον έχει ο θάνατος αλλά ο Χριστός που νίκησε το θάνατο.

Η Παναγία είναι η απόδειξη της μεταποίησης του θανάτου σε κοίμηση, ώστε ο φόβος του να μην διαλύει την ύπαρξή μας αλλά να γίνεται υπόμνηση για την μετάβασή μας από αυτόν τον κόσμο στον άφθαρτο και αιώνιο, με την ατελεύτητη χαρά. Δηλαδή, τη συνέχιση της ζωής μας.

«Υπεραγία Θεοτόκε, Μητέρα του Ζώντος Θεού, έλα στον ταραγμένο κόσμο μας και παρηγόρησε τις καρδιές μας, με τη ζωντανή παρουσία Σου ως Μάνα του Κυρίου μας και δική μας. Βεβαίωσέ μας για την αγάπη και παρουσία Σου, ώστε να έχουμε χαρά, ελπίδα αναστάσεως, εμπιστοσύνη και ειρήνη. Αμήν».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Πηγή: Πεμπτουσία