Επίκαιρα

«Ουδείς αχαριστώτερος του ευεργετηθέντος» και μάλιστα «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος», έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι, για να ψέξουν το πάθος της αχαριστίας και να τονίσουν την τάση του ευεργετημένου να διακόπτει, κάποτε, κάθε επικοινωνία με τον ευεργέτη του, προκειμένου να μην χρειαστή να πη ευχαριστώ και να εκφράση την ευγνωμοσύνη του, να φτάνη δε στο σημείο ακόμη και να τον εχθρεύεται για την ανωτερότητά του!

Έτσι και στην περικοπή των δέκα λεπρών (Λουκ. ιζ’12-19). Μετά από την θεραπεία των από τον Κύριο μόνον ο ένας «θυμήθηκε» να επιστρέψη, για να Τον ευχαριστήση. Οι άλλοι εννέα δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να το κάνουν.

Ας δούμε όμως την περικοπή από την αρχή. Ο Κύριος βαδίζει προς την πόλη του πάθους του, την Ιερουσαλήμ, και διερχόμενος «διά μέσου Σαμαρείας και Γαλιλαίας», σε κάποια κώμη συναπαντήθηκε με τους δέκα λεπρούς. Εκείνοι, από μακρυά, λόγω της ασθενείας των, φώναζαν: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Ενδιαφέρον έχει ότι τον προσφωνούν με το όνομά του, ζητώντας το έλεός Του. Και ο Κύριος «ιδών» τους ευσπλαγχνίσθηκε, διότι ως καρδιογνώστης ήξερε το μαρτύριό των, δεν χρειαζόταν άλλες αποδείξεις, ούτε ζήτησε ως προϋπόθεση για την θεραπεία την πίστη των, όπως έκανε σε άλλες περιπτώσεις. Τους παρέπεμψε, μάλιστα, σύμφωνα με τον νόμο, στους ιερείς για την πιστοποίηση της θεραπείας των.

Όλα τα έκανε ο Κύριος βάσει σχεδίου. Ούτε από την κωμόπολη αυτήν πέρασε ασφαλώς τυχαία, ούτε τους λεπρούς επέλεξε να θεραπεύση απροϋπόθετα, ούτε και αυτόν τον νόμο επέλεξε να ακολουθήση χωρίς λόγο, αλλά «συγκατέβη» στο γένος των ανθρώπων και έγινε όμοιος με αυτούς και υπήκοος του νόμου μέχρι θανάτου, για να τους σώση. Αυτό βεβαίως έγινε, όχι για να εισπράξη το ευχαριστώ των ανθρώπων, ούτε για να τον αναγνωρίσουν ως Σωτήρα των, αλλά από τελεία υπακοή στο θέλημα του Πατρός και από τελεία αγάπη προς το πλάσμα Του.

Ας ξαναγυρίσωμε, όμως, στην περικοπή. «Εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν». Πράγματι, οι δέκα λεπροί καθαρίσθηκαν εντελώς από τα εξωτερικά σημάδια της ασθενείας, που τους τυραννούσε, δεν καθαρίστηκε όμως η ψυχή όλων από την εσωτερική λέπρα. Γι’ αυτό και οι εννέα από τους δέκα δεν υπέστρεψαν «δούναι δόξαν τω Κυρίω». Μόνον ο ένας στους δέκα το έκανε!

«Οι δε εννέα που;» αναρωτιέται εύλογα ο Κύριος. Δεν ευεργετήθηκαν; Δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη των για το ανέλπιστο αυτό θαύμα; Αλήθεια, ποιος ευεργετημένος, ύστερα από μακρά και επίπονη ασθένεια, δεν θα έσπευδε να ευχαριστήση τον ιατρό του; Ποιος βαριά άρρωστος, που αποθεραπεύτηκε, δεν θα έτρεχε αμέσως να ενημερώση αυτόν που τον έκανε καλά, για να χαρή και εκείνος; Ποιος ανέλπιστα θεραπευμένος δεν θα γέμιζε με δώρα τον θεράποντά του και δεν θα μοιραζόταν μαζί του την χαρά για την απαλλαγή του από την βασανιστική του ασθένεια;

«Οι δε εννέα που»; «Μόνον εις εξ αυτών, και αυτός αλλογενής, Σαμαρείτης, υπέστρεψε … και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας του Κυρίου ευχαριστών αυτώ». Ο Κύριος ομολογεί την πλήρη θεραπεία του ενός μόνον από τους δέκα (!) Αυτός, ο ξένος, ο παρείσακτος στην ομάδα των δέκα, σώθηκε, όπως είπε ο Κύριος: «αναστάς πορεύου﮲ η πίστις σου σέσωκέ σε». Οι άλλοι, οι δικοί του, «ο λαός του», τον περιφρόνησαν και δεν τον δέχθηκαν ως καθολικό λυτρωτή και σωτήρα τους. Μόνον ο ένας στους δέκα απ’ αυτούς που ζήτησαν την σωματική θεραπεία, έλαβε ως δώρο, χάρη στην πίστη και στην ευχαριστία του, και την συνολική θεραπεία, την ανάσταση και την σωτηρία του.

Άραγε, εμείς, οι σημερινοί πιστοί, σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκομε; Μήπως στους πολλούς, τους εννέα Ιουδαίους, που ζητούν να θεραπευτούν μόνον εξωτερικά, και μόλις το πετυχαίνουν αρκούνται σ’ αυτό, θεωρώντας αυτοδίκαιη την θεραπεία των και λησμονώντας ακόμη και να ευχαριστήσουν τον ιατρό των;

Ας μην ζηλέψωμε την ομάδα αυτήν των πολλών αλλά αγνωμόνων, αδελφοί μου, οι οποίοι χάριν του προσκαίρου και φθαρτού, της υγείας, παραμελούν το μόνιμο και το διαρκές, την σωτηρία. Ας επιδιώξωμε, αντιθέτως, την αρετή του ενός, του «ξένου», που έχει όμως συνειδητοποιήσει ότι η θεραπεία του δίδεται ως δώρο άνωθεν και γι’ αυτό αισθάνεται απέραντη ευγνωμοσύνη στον αγαθό δωρεοδότη.

Σε Αυτόν, τον μέγα ευεργέτη των ψυχών και των σωμάτων ημών, οφείλομε χάρη για την σωτηρία που μας δώρισε αναξίως. Ας Του αναπέμψωμε, λοιπόν και εμείς, ως αντίδωρο, ύμνο ευχαριστίας τώρα και πάντοτε και «εις τον αιώνα των αιώνων». Γένοιτο!

Σοφία Μπεκρή, Φιλόλογος - Θεολόγος

Πηγή: Πεμπτουσία