Επίκαιρα

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr

"Θα μείνουμε αλειτούργητοι χρονιάρες μέρες, του Ευαγγελισμού, το Πάσχα κ.λ.π.", διερωτώνται στις ημέρες μας πολλοί χριστιανοί.

Το παρακάτω σχετικό περιστατικό είναι εξόχως αποκαλυπτικό, αλλά και διδακτικό.

Έχει σχέση με τον Όσιο Ιάκωβο τον Τσαλίκη, στην εποχή (1947-49), που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στον Πειραιά, στο Κέντρο Εφοδιασμού και Μεταφορών. (Από το βιβλίο:Ένας σύγχρονος Άγιος. Ο Όσιος Ιάκωβος. Έκδοση Ι. Μ. Οσίου Δαυίδ, 2018, σελ. 52-58).

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Διοικητής του, Πολύκαρπος Ζώης, του είπε: "Εσύ, Ιάκωβε θα πας όλη τη Μ. Εβδομάδα στις εκκλησίες, για να προσεύχεσαι για μας".

Τι καλύτερο για τον Ιάκωβο; Όμως, είδε έναν συστρατιώτη του, τον Γιώργο, καταστενοχωρημένο.

"Τι σου συμβαίνει;" τον ρώτησε. "Να έρχεται Πάσχα, και δεν μπορώ να πάω στο χωριό μου, να ιδώ την αρραβωνιαστικιά μου! Εσύ καλά τα κατάφερες!", του απάντησε.

Και ο Ιάκωβος παρακάλεσε τον Διοικητή, να αφήσει τον Γιώργο να πάει στο χωριό να ιδεί την αρραβωνιαστιακιά του (όχι βέβαια για να αμαρτήσει, πράγμα αδιανόητο για τότε), και στη θέση του, στη Σκοπιά να πάει ο ίδιος ο Ιάκωβος, όλη τη Μ. Εβδομάδα, και το Πάσχα. Όπερ και εγένετο!

Και ο νεαρός Ιάκωβος έκανε Πάσχα στη Σκοπιά. Αυτό και αν ήταν Πάσχα!

Έλεγε ο ίδιος: "Ήμουν (κατά την ώρα της Αναστάσεως) στη Σκοπιά, πάνω σ'ένα ύψωμα. (...). Όταν άκουσα τις καμπάνες, κατάλαβα ότι είπαν οι Ιερείς το "Δεύτε λάβετε Φως" το, "Χριστός Ανέστη". "Αχ, Χριστέ μου!, είπα, οι χριστιανοί μας παίρνουν το Άγιο Φως. Και αμέσως ήρθε και σε εμένα το Άγιο Φως! Ήρθε ένα φως από ψηλά και κάθισε πάνω μου, και έγινα όλο φως!".

Πόσο θα ήθελε ο Ιάκωβος την ώρα αυτή (και όλη τη Μ. Εβδομάδα) να ήταν στην εκκλησία! Θυσίασε την αγία του (!) επιθυμία, χάρη του αδερφού του. Και ο Θεός τον επισκέφθηκε μέσα από το Άγιο Φως!

Αν πήγαινε στην εκκλησία (!), αν δεν έκανε τη θυσία, ίσως ο Θεός να μην τον επισκεπτόταν!

Έτσι, ως θυσία προς τους αδερφούς μας, θα πρέπει και εμείς οι χριστιανοί να βλέπουμε τον "αποκλεισμό" μας από την εκκλησία.

Ερώτημα: Είναι πράγμα θεάρεστο, το να θέλουμε, αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές, σώνει και καλά να εκκλησιασθούμε, αδιαφορώντας για τον πλησίον μας;

Πάντως, "ο αγαπών τον Θεόν, αγαπά και τον αδελφόν αυτού" (2 Ιω.4¨4).

Αυτό που πρέπει ως χριστιανοί να κάνουμε, είναι, να σεβασθούμε την απόφαση της Εκκλησίας μας, και να τη δεχθούμε με ταπείνωση.

Ή καλύτερα, να τη δούμε ως "επιτίμιο" για τις αμαρτίες μας, όπως ευστόχως επισήμανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος.

Και τότε θα νιώθουμε σαν να εκκλησιασθήκαμε ή ακόμα και να κοινωνήσαμε!

Ο Όσιος Παισιος ο Αγιορείτης, ασκητεύοντας στο Σινά, αρχικά κοινωνούσε κάθε Κυριακή, όμως ο κανονισμός του Μονασηριού έλεγε, ότι οι Μοναχοί στο Μοναστήρι κοινωνούν μια φορά το μήνα.

Και ο Όσιος συμμορφώθηκε με τον κανονισμό (η σωστή πίστη χρωματίζεται από ταπείνωση) και κοινωνούσε μια φορά το μήνα.

Έλεγε: "Πιο μεγάλη χάρη ένιωθε, όταν δεν κοινωνούσε (!) παρά όταν κοινωνούσε...!" (Το διανοούμαστε;). "Kύριος ταπεινοίς δίδωσιν χάριν" (Παρ. 3:34). Ηκούσθη, ότι ένας σεβάσμιος Γέροντας, στις μέρες που ο Έβρος πολιορκείτο από τους μετανάστες, είδε εν οράματι τους Οσίους Ιάκωβο Τσαλίκη και Παισιο να τρέχουν καταιδρωμένοι πάνω στα σύνορα, προκειμένου να προστατέψουν την πατρίδα μας από την επιδρομή αλλοφύλων.

Αν είναι έτσι, τότε σίγουρα αυτοί οι Όσιοι (και όχι μόνο) κάνουν τώρα και το άλλο: Τρέχουν σ'όλη την πατρίδα μας για να εμποδίσουν, διά της δυνάμεως του Κυρίου, την εξάπλωση της πανδημίας.

"Κύριε των δυνάμεων μεθ΄ημών γενού, άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των δυνάμεων, ελέησον ημάς". ΑΜΗΝ.