Ανθολόγιο

Κολλημένο το προσωπάκι του πάνω στο κρύο παράθυρο, με μάτια αχόρταγα και διερευνητικά παρατηρούσε τη γέρικη λεμονιά που τρεμόπαιζε με τον αέρα.

Πρώτη φορά άκουγε τις μουσικές που ξεχύνονταν στον αέρα κάθε φορα που τα πουλάκια κάθονταν να ξαποστάσουν στα γερμένα κλαδιά της.

Πρώτη φορά αφουγκραζόταν το τραγούδι των μελισσών καθώς ακούραστα ρουφούσαν το μέλι από τα λευκά άνθη της.

Ποτέ μέχρι τώρα δεν κάθισε να παρατηρήσει τον αφανή κόσμο που κρυβόταν ανάμεσα στα φύλλα της λεμονιάς αφού πάντα έτρεχε μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά να προλάβει να ακολουθήσει το φορτωμένο πρόγραμμα της μέρας.

Καθώς ο ήλιος φιλούσε ζεστά τις πυρόξανθες μπούκλες των μαλλιών του, καθώς τα βλέφαρα γλάρωναν μπροστά στο όμορφο δειλινό του φάνηκε μια ιδέα πως η λεμονιά έπερνε τη μορφή ενός αγαπημένου προσώπου. Φορτωμένη με τα μοσχομυρωδάτα λευκά της λουλούδια η γέρικη λεμονιά, με τα γερμένα κλαδιά και τον ρυτιδιασμένο κορμό του θύμιζε την γλυκύτατη γιαγιά του που είχε μέρες να δει.

Κλεισμένος στο σπίτι εδώ και μήνα είχε στα αλήθεια στερηθεί το γλυκό της χάδι, την πληθωρική αγκαλιά της που θαρρείς πως έμοιαζε με απάνεμο λιμάνι. Η πανδημία του στέρησε το μεστωμένο χαμόγελο της γιαγιάς, τα βαθειά γαλήνια της μάτια, τα ροζιασμένα χέρια που μύριζαν πάντα λιβάνι μπλεγμένα στο μαύρο κομποσχοίνι.

«Μικρό μου μην ξεχνάς. Δεν υπάρχουν αποστάσεις με τον Χριστό! Η ευχούλα σαν κλωστή ενώνει όλους όσους τη λένε!»

Τις σκέψεις του διέκοψε η διαπεραστική μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που μόλις βγήκε από το φούρνο. Το γάργαρο γέλιο της μαμάς κουδούνισε στα αυτιά του καθώς έβαζε στο πορσελάνινο βάζο τα πολύχρωμα κρινάκια που μάζεψαν από τον κήπο το πρωί. Τι ευτυχία να βλέπει τη μαμά να δημιουργεί, να τον φροντίζει όσο ποτέ άλλοτε, να χαίρεται την παρουσία του.

Πρώτη φορά έβλεπε τη μαμά ειρηνική, χωρίς να βιάζεται να προλάβει τις υποχρεώσεις της μέρας. Ο εγκλεισμός έβαλε τα ρολόγια στο συρτάρι, επέτρεψε στη μαμά να αγκυροβολήσει το βλέμμα της στο μονάκριβο γιο της χωρίς να αγχώνεται για τη δουλειά και τα διαδικαστικά.

Κι όταν συμμετείχε σύσσωμη η οικογένεια στις κυριακάτικες λειτουργίες που παρακολουθούσαν από το σπίτι η ψυχή του παιδιού τρεφόταν μυστικά. «…Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ· λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδώτα, και σώσον με.»

Έτσι περίμενε κι αυτός τον Χριστό να τους επισκεφθεί στο σπίτι αυτή τη χρονιά την μέρα του Πάσχα. Μέσα στα μαβιά του μάτια έλαμπε το φως το ανέσπερο, η χαρά της Ανάστασης, η ελπίδα που μέσα στους αιώνες δεν γνώρισε φθορά.

Τι κι αν η ανθρωπότητα δοκιμάζεται σκληρά για ακόμη μια φορά στην μακραίωνη ιστορία της; Πάντα μέσα στους αιώνες, ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι, τα ερείπια, τον πόλεμο και την αρρώστια ψάλλει ευλαβικά «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…»

Χ.Α.