Ανθολόγιο

Γιατί η ζωή τόσων και τόσων θρήσκων είναι μίζερη, άγονη, συχνά γεμάτη κρυφό φθόνο, κεκαλυμμένη μνησικακία κλπ, παρ'ότι προσεύχονται, είναι τακτικοί στις ακολουθίες, είναι συνεπείς με την τήρηση των τυπικών της ευσεβούς ζωής κλπ; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή η θρησκευτικότητά τους συνίσταται στο να ζητούν από τον Θεό την ικανοποίηση των πόθων του εγωκεντρισμού τους και όχι την απαλλαγή από τον εγωκεντρισμό τους!

Αλήθεια, λίγο να περισυλλεγεί κανείς και να στοχαστεί θα το καταλάβει: Πόσοι από τους θρήσκους προσεύχονται για να τους καταστήσει ο Θεός ικανούς να πραγματώσουν στις ζωές τους τα όσα αναφέρονται στους Μακαρισμούς; (Ματθ.5.1-11) Πόσοι έχουν ως κύριο αίτημα των προσευχών τους να τους αξιώσει ο Θεός να γίνουν πλήρως αμερόληπτοι και δίκαιοι;

Πόσοι ζητούν να απαλλαγούν από τον φθόνο και την μνησικακία;

Πόσοι παρακαλούν για να τους ανοίξει τον έσω οφθαλμό έτσι ώστε να λάβουν γνώση των χρόνιων αγκυλώσεων της εγωπάθειάς τους και να απελευθερωθούν; Πόσοι είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν την κατάρρευση όλων των βεβαιοτήτων τους -στις οποίες έχουν επενδύσει ολόκληρη την ζωή τους- αν αυτές είναι οικοδομημένες πάνω σε ψεύδη;

Πόσοι είναι έτοιμοι να αλλάξουν ριζικά, και αν ακόμη αυτό θα τους κοστίσει πολλά στο επίπεδο της καλοπέρασής τους... και ιδίως στην ''αξιοσέβαστη'' κοινωνική τους εικόνα, στο γόητρό τους;

Πόσοι θα διακινδυνεύσουν να γίνουν -αν αυτό είναι αναγκαίο- 'υπό πάντων μισούμενοι και διωκόμενοι'; (Ματθ. 10.22) Αν το καλοπροσέξετε θα διακρίνετε πως για τα αντίθετα όλων αυτών είναι που θρησκεύουν ως συνήθως οι άνθρωποι. Θρησκεύουν για να'ναι εξασφαλισμένοι ως προς τα της καλοπέρασής τους!

Και φυσικά, ο από καταβολής κόσμου συγκροτητικός και συγκρατητικός των πάντων νόμος του Θεού είναι τέτοιος που να οικονομούνται τα πράγματα με τρόπο ώστε να βρίσκουν τον άνθρωπο συνθήκες ανάλογες των προθέσεών του και όχι των όσων του υπομιμνήσκει η εικόνα που έχει περί του εαυτού του (η οποία είναι, πλην των περιπτώσεων των αγίων, πάντα εξυψωτική και κολακευτική).

Τα πράγματα στην ζωή μας έρχονται ανάλογα με το που είναι προσηλωμένη η καρδιά μας (παρά τα όσα αυτο-εξυψωτικά ''παραμύθια'' σκαρφίζεται και ξεφουρνίζει ο νους μας). Και η καρδιά μας είναι προσηλωμένη σε αυτό που έχουμε εμπεδωμένο, στα βάθη της ψυχής μας, ως ''θησαυρό'' μας. (Ματθ.6.21)

Είναι τυχαίο, λοιπόν, που ενώ έχουμε τόσους και τόσους ''πιστούς'' και ''ευσεβείς''... οι άγιοι είναι τόσοι λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι; Ενώ η αγιότητα δεν είναι τι άλλο, κατά την κοσμοθέαση της Χριστιανοσύνης, παρά η επιστροφή του ανθρώπου στην Θεόθεν ''εργοστασιακή'' του ''φτιαξιά''. Στο να γίνει ξανά ατόφιος-αληθινός (''σώος'' δηλαδή) άνθρωπος... όπως ήταν όταν τον δημιούργησε ο Θεός: Εικόνα Θεού... φύσει κινούμενη στο να ομοιωθεί με Αυτόν (και να μπορεί, έτσι, να ορά τα πράγματα μέσω του παντεπόπτη και πανδίκαιου ''οφθαλμού'' Αυτού)!

Dimitri Lalushi

Πηγή: Προσκυνητής