Στόχος: Τα παιδιά να:
- αναγνωρίσουν τις θλίψεις και την απογοήτευση σαν φυσιολογική δυσκολία της καθημερινότητας ενός εφήβου.
- να προτείνουν θετικούς τρόπους αντιμετώπισης της απογοήτευσης.
- να αναγνωρίσουν την προσευχή σαν θετικό όπλο εναντίων των αρνητικών σκέψεων.
- να νιώσουν το Χριστό σαν βοηθό τους σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Ανάπτυξη:
Θα είχατε ακούσει στις αρχές του Αυγούστου για ένα τρομερό ατύχημα που έγινε στη Χιλή: 33 ανθρακωρύχοι παγιδεύτηκαν 1500 μέτρα κάτω από τη γη μετά από έκρηξη στο ορυχείο όπου δούλευαν. Για 69 μέρες ήταν κλεισμένοι σε μια σκοτεινή σήραγγα χωρίς να ξέρουν αν θα καταφέρουν να τους σώσουν, αν θα τα καταφέρουν να κρατηθούν στη ζωή μέχρι να έρθει βοήθεια (οι πρώτες εκτιμήσεις λέγανε πως θα έπαιρνε πάνω από 4 μήνες η διάσωση τους).
- Πώς θα νιώθατε αν εσείς ήσασταν παγιδευμένοι σε ένα τέτοιο τούνελ;
Συχνά βιώνουμε ψυχολογικά παγιδευμένοι σε ένα σκοτεινό τούνελ. Νιώθουμε απογοήτευση, κατάθλιψη, τίποτα δεν έχει νόημα γύρω μας... Ιδίως η εφηβεία είναι μια περίοδος φημισμένη για τις διαθέσεις που 'μπαινοβγαίνουν απ' το φούρνο στην κατάψυξη'. Οι στατιστικές λένε ότι τα παιδιά ηλικίας 12 έως 17 ετών βιώνουν κάποια μορφή κατάθλιψης τουλάχιστον μία φορά κατά την περίοδο της εφηβείας. Ένα 48% μάλιστα δηλώνει ότι είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει από 10 μέχρι 58 μέρες. Χάνουν τη διάθεση για να συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες, να είναι συνεπείς στα καθήκοντα τους στο σχολείο και στο σπίτι, βυθίζονται στη σιωπή και στην απομόνωση.
- Υπάρχουν στιγμές που εσείς αισθάνεστε «down», κουρασμένοι, πιεσμένοι, πεσμένοι; Τι είναι αυτό που το προκαλεί;
Υπάρχουν εσωτερικές πιέσεις (σκέψεις όπως «ποιος είμαι;», «τι θα γίνω;» «αξίζω τίποτα;» και εξωτερικές πιέσεις (καθήκοντα και υποχρεώσεις non-stop που πιέζουν να γίνουν: διάβασμα, φροντιστήρια, προσδοκίες των γονιών κλπ). Όλες αυτές οι πιέσεις επηρεάζουν όχι μόνο την ψυχολογία μας, αλλά και την συμπεριφορά μας, ακόμα και την πίστη μας στο θεό. Αυτή μας η στάση επηρεάζει με τη σειρά της τους γύρω μας, που είτε αγανακτούν είτε μας παρεξηγούν και απομακρύνονται από μας.
[Μοιράζουμε στα παιδιά χαρτί και μολύβι και τους λέμε:]
-> Γράψτε την υπόθεση ενός σεναρίου όπου κάποιος βρίσκεται ψυχολογικά σε δύσκ θέση. Τι έγινε, τι σκέφτεται;
[Οταν τελειώσουν ανακατεύουμε τα χαρτιά και τα ξαναμοιράζουμε στην τύχη].
-> Διαβάστε με τη σειρά το σενάριο που γράφει το χαρτί που έχετε και προτείνετε κάποια λύση ή κάποια λόγια που θα λέγατε σε αυτόν που έχει το πρόβλημα.
- Πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσε να αντιδράσει σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις κάποιος που δεν πιστεύει στο Θεό;
Μπορεί να δείξει οργή, βία, να 'φυτευτεί' μπροστά στο ίντερνετ ή την τηλεόραση, να ξεκινήσει τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ κλπ.
- Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις κάποιος που είναι πιστός στο Χριστό;
Με θετικές σκέψεις, με το να μιλήσει στον πνευματικό του, σε κάποιον καλό φίλο του, στην οικογένεια του. Συχνά βοηθάει και όταν βρει κάποια 'διακονία', όπως λέμε στην Εκκλησία. Μπορεί να αναλάβει να ψωνίζει για κάποιον ηλικιωμένο, να φυλάξει λίγη ώρα κάποιο μικρό παιδί, να βοηθήσει τον πατέρα στο μαγαζί, να επισκέπτεται κάποιον άρρωστο και να του διαβάζει κλπ. Αυτές οι δραστηριότητες βοηθάνε να μετατοπιστεί το κέντρο της προσοχής από τον εαυτό μας και τα προβλήματα και να ανοιχτεί στους άλλους ανθρώπους -που ενδεχομένως να έχουν περισσότερα προβλήματα.
Το πιο σημαντικό όπλο όμως ενάντια στην θλίψη είναι η προσευχή, η επικοινωνία με το Θεό. Λέει κάπου: Όταν εργάζεσαι, εργάζεσαι εσύ. Όταν προσεύχεσαι, εργάζεται ο Θεός για σένα. Ο Χριστός γνωρίζει όλα μας τα προβλήματα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα μας. Είναι παρών, μας ακούει, μας καταλαβαίνει και μας βοηθά.
Σήμερα ακούσαμε στο Ευαγγέλιο πώς ο Χριστός θεράπευσε μια γυναίκα:
«Κάποιο Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε μια από τις συναγωγές. Εκεί, λοιπόν, ήταν και μια γυναίκα, η οποία κατεχόταν από ένα (δαιμονικό) πνεύμα που την κρατούσε άρρωστη για δεκαοχτώ χρόνια. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε να ισιώσει το σώμα της. Όταν, λοιπόν, την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: Γυναίκα, είσαι ελεύθερη πια από την αρρώστια σου. Ακούμπησε έπειτα τα χέρια του πάνω της, κι αμέσως εκείνη στάθηκε όρθια και δοξολογούσε το Θεό. Πήρε τότε το λόγο ο αρχισυνάγωγος και με αγανάκτηση, επειδή θεράπευσε ο Ιησούς τη μέρα του Σαββάτου, έλεγε στο πλήθος: «Υπάρχουν έξι μέρες κατά τις οποίες πρέπει να εργάζεται κανείς. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε κι όχι τη μέρα του Σαββάτου!» Του αποκρίθηκε, όμως, ο Κύριος και είπε: Υποκριτή! Ο καθένας από σας δε λύνει μήπως τη μέρα του Σαββάτου το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί και πάει και το ποτίζει; Κι αυτή, που είναι απόγονος του Αβραάμ, και που την έδεσε ο Σατανάς εδώ και δεκαοχτώ, τώρα, χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τα δεσμά αυτά την ημέρα του Σαββάτου; Και μ' αυτά που έλεγε καταντροπιάζονταν όλοι εκείνοι που εναντιώνονταν σ' αυτόν, ενώ ο κόσμος όλος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά πράγματα που αυτός έκανε». (Λκ 13:10-17)
Η συγκύπτουσα γυναίκα του Ευαγγελίου δεν ξέρουμε αν είχε κατάθλιψη. Σίγουρα πάντως δεν θα ήταν στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Είναι όμως μια δυνατή εικόνα για μας μιας ψυχής αποκαμωμένης, ενός πνεύματος κουρασμένου και ενός σώματος λυγισμένου απ' το βάρος της αμαρτίας και των βασάνων. Ο Χριστός τα γνωρίζει όλα αυτά, την καλεί και τη θεραπεύει. Έτσι απλά! Της ισιώνει το κορμί της και της ανεβάζει την ψυχή και το πνεύμα στο Θεό.
Ο Χριστός μάς έχει μιλήσει πολλές φορές για τις θλίψεις και τις δυσκολίες στη ζωή μας:
[Μοιράζουμε στα παιδιά από μια φωτοτυπία με τα χωρία (βλ. υλικό για φωτοτύπηση). Λέμε σε δύο παιδιά να διαβάσουν τα χωρία]
- Τι σκέφτεστε, πώς αισθάνεστε τώρα που ακούσατε αυτά το λόγια του Χριστού; Όταν πιστεύω στο Χριστό σημαίνει ότι μπορώ να Του εμπιστευτώ όλα μου τα προβλήματα. Αυτός θα μου δώσει υπομονή, θάρρος και κουράγιο για το σήμερα και ελπίδα για το αύριο.
-> Θα ήθελα τώρα να μείνετε για λίγο ήσυχοι και να γράψετε μια μικρή προσευχή στο Χριστό. Συμπληρώστε τα κενά κάτω απ' το χωρίο.
[Αφήνουμε λίγο χρόνο στα παιδιά. Τέλος τα ρωτάμε αν θέλει κάποιο να μοιραστεί την προσευχή του με τους υπόλοιπους].
Κλείνοντας θέλω να σας χαρίσω από ένα Γιο-Γιο. Κάθε φορά που θα παίζετε με αυτό να θυμάστε ότι συχνά μπορεί να απογοητευόμαστε και να στενοχωριόμαστε [πετάμε το Γιο-Γιο κρατώντας το σκοινάκι], αλλά η προσευχή σαν αυτό το σκοινάκι τώρα μας ενώνει με το Θεό και μας ξανασηκώνει [μαζεύουμε το Γιο-Γιο].