Στην πλατεία μιας μακρινής πόλης, είχε σταθεί ένας νεαρός και περηφανευόταν ότι είχε την ομορφότερη καρδιά. Οι περαστικοί θαύμαζαν την καρδιά του που ήτανε τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι, το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν πως ήταν όντως η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.
Ο νεαρός ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου, ένας γέρος πλησίασε το νεαρό και είπε: «Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς». Ο κόσμος αλλά και ο νεαρός κοίταξαν την καρδιά του γέροντα.
Χτυπούσε δυνατά, αλλά ήταν γεμάτη ουλές και σημάδια, υπήρχαν σημεία που φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα που δεν ταίριαζαν όμως καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα…. Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο, πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του ήταν ομορφότερη, σκέφτονταν…
Ο νεαρός κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
«Πλάκα μας κάνεις; Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου καρδιά και τη δική μου η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου ένα μάτσο ουλές και δάκρυα…»
«Μάλιστα είπε ο γέροντας. Η δική σου καρδιά δείχνει τέλεια. Όμως δε θα άλλαζα ποτέ τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε… Κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου, κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς, για να μπει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου… Αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς τα ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιράστηκα. Μερικές άλλες φορές, έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου κι ο άλλος δε μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα…
Ξέρεις το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει κάποιο ρίσκο.Παρόλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω για αυτούς τους ανθρώπους.Κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν πάλι κοντά μου και θα γεμίσουν τους άδειους χώρους που περιμένουν…. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά;»
Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός. Με δάκρυα να τρέχουν αργά στα μαγουλά του, προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην όμορφη νεανική καρδούλα του και έκοψε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν.
Ο γέροντας άπλωσε τα χέρια του και πήρε αυτή τη προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε ένα κομμάτι της δικής του ταλαιπωρημένης καρδιάς και το έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νεαρού. Έτσι έμειναν και στη καρδιά του νέου κάποιες αγκαθωτές άκρες. Αμέσως ο νεαρός κοίταξε την καρδούλα του που δεν ήτανε πια τέλεια ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού όλη η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα από την δική του καρδιά…