Αγαπάτε αλλήλους Ιωάννη 15,12-14 και 17,
Α Θεσσαλονικείς 5,14-15 (οράτε μη τις κακόν αντί κακού)
Αφού ο Χριστός προηγουμένως (στίχος 1-11) τόνισε στους μαθητές Του τη σχέση που πρέπει να έχουν μαζί Του, μια σχέση ενότητας εσωτερικής, η οποία δημιουργείται μέσα στη σχέση της γνήσιας και ανιδιοτελούς αγάπης – πρότυπη αγάπη του Χριστού με τον Πατέρα και τανάπαλι – έκλεισε το πρώτο μέρος της ομιλίας Του, σημειώνοντας, πως τα είπε αυτά ώστε η χαρά η δική Του που απορρέει από την πεποίθηση ότι τον αγαπά ο πατέρας, να γίνει και δική τους βέβαιοι και αυτοί για την αγάπη που τους έχει ο διδάσκαλος τους ο Χριστός.
Αξιοπρόσεκτο ότι η αγάπη του Χριστού για τον Πατέρα και η πεποίθηση ότι ο Πατέρας τον αγαπούσε, τελειώθηκε – ολοκληρώθηκε δια της υπακοής μέχρι θανάτου. Αυτή ήταν η χαρά, η ευτυχία του Χριστού. Μια τέτοια αγάπη για τον Κύριο μας και τους άλλους που φθάνει μέχρι την θυσία, ολοκληρώνει και τη δική μας χαρά.
Γι αυτό και ο Κύριος μας δίνει (δεν την επιβάλλει ) την καινούρια εντολή ώστε δια της υπακοής μας σε αυτή – μια υπακοή όχι από ανάγκη, ούτε και από αδυναμία, αλλά επειδή τον αγαπούμε, από αγάπη – να ολοκληρώσουμε την ζωή μας και την χαρά μας και η χαρά του να γίνει και δική μας. Και ασφαλώς μια τέτοια χαρά είναι μοναδική , ανεπανάληπτη, ατελείωτη.
Η εντολή αυτή είναι να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Πόσο; Όσο αγάπησε εμάς ο Χριστός. Ξέρουμε πόσο μας αγάπησε ο Κύριος , το είπαμε από την πρώτη μέρα, μέχρι θυσίας.
Πρέπει να πούμε πως η εντολή αυτή σε συνδυασμό και με την αγάπη που πρέπει να έχουμε στο Θεό είναι η σύνοψη και ανακεφαλαίωση όλων των εντολών. Αγαπάτε αλλήλους σημαίνει να αγαπούμε όλους, φίλους και εχθρούς, λευκούς και μαύρους, πακιστανούς και βούλγαρους, αποελίστες και ομονοιάτες. Άρα πρέπει να αγαπήσουμε όπως Εκείνος. Πρέπει να γίνουμε δια της υπακοής στις εντολές Του όμοιοι με Εκείνο.
Μια βασική προϋπόθεση για να του μοιάσουμε είναι να μην απαντούμε στο κακό που μας κάνουν με κακό. Να αποφεύγουμε να ανταποδίδουμε κακό αντί κακού. Να αποφεύγουμε την εκδίκηση.
Αυτό μας τονίζει και ο Απ. Παύλος όταν γράφει στους Θεσσαλονικείς.
Ο Απόστολος Παύλος λοιπόν, αφού παρακαλεί και προτρέπει τους Θεσσαλονικείς να μην χάνουν τον προσανατολισμό τους δηλ. να επιδιώκουν και να στοχεύουν πάντα τη σωτηρία που τους πρόσφερε ο Χριστός, συνεχίζει προτάσσοντας τρία ρήματα – νουθετείτε, παραμυθείσθε, αντέχεσθε, μέσα από τα οποία τονίζει ποια πρέπει να είναι η στάση μας (ως άμυνα) απέναντι στους άλλους, δηλαδή όταν οι άλλοι αδιαφορούν, γογγύζουν και εν πάση περιπτώσει δεν στρέφονται άμεσα εναντίον μας και άλλα τρία μακροθυμείτε, οράτε, διώκετε που τονίζουν πως πρέπει να ενεργούμε όταν δεχόμαστε πια άμεσα τις προκλήσεις από μέρους των.
Θα μου πείτε ίσως, γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά; Δηλαδή να συμβουλεύουμε, να παρηγορούμε, να ανεχόμαστε και μάλιστα στις επιθέσεις να μην οργιζόμαστε, αλλά να προσέχουμε πως θα τους συμπεριφερθούμε;
Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο Κύριος πριν λίγο μας είπε «αγαπάτε αλλήλους». Και το αλλήλους μεταξύ πολλών άλλων περιλαμβάνει και τις ποιο πάνω κατηγορίες ανθρώπων. Και το καταπληκτικό! Το ίσως λίγο εξωπραγματικό για αρκετούς από εμάς; Προσέχετε λέγει ο Απ. Παύλος μήπως κάποιος από εσάς που του έκανε ό άλλος κακό ανταποδώσει (επιδιώξει να του κάνει) κακό. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά να επιδιώκουμε να τους κάνουμε καλό.
Αλήθεια πού είναι το οφθαλμόν αντί οφθαλμού της Π.Δ.; Στη Κ.Δ. ανατρέπεται. Στο κακό που δεχόμαστε οφείλουμε να ενεργούμε, να απαντούμε με καλό.
Αντέχετε; Ναι ή όχι; Αν το καταφέρουμε τότε η κατασκήνωση μας γίνεται Χριστούπολη. Θα αγαπούμε λοιπόν, αλλήλους; Και θα εννοούμε τι λέμε;
Όταν το θέλουμε και αδύνατοι να είμαστε, θα μας ενισχύσει η χάρις του Θεού.