Στὴν ἐποχὴ τῆς κενότητος καὶ τῆς ρητορείας, αὐτῆς τοῦ κομματικοῦ λόγου καὶ τοῦ συνακόλουθου κομματικοῦ πάθους, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀποθέωσης καὶ τῆς ἀπολυτοποίησης τῆς ὅποιας σκόπιμης κομματικῆς ἀλήθειας, ὁ λόγος τῆς σύνεσης και τῆς πολιτικῆς σοφίας ἐξορίζεται καὶ περιθωριοποιεῖται. Κανεὶς δὲν ἀκούει ἢ δὲν θέλει νὰ ἀκούει τὸν ἀντίλογο, τὴν ὅποια κατάθεση πολιτικῆς μετριοπάθειας. Τὸ λόγο τῆς σύνεσης, τῆς συναίνεσης καὶ τῆς σοφίας. Ἀκόμα καὶ ὁ λόγος τῆς ὅποιας πολιτικῆς σύνεσης καὶ σοφίας καὶ μετριοπάθειας ἀφανίζεται καὶ χάνεται μέσα στὴ μανία τῆς προπαγάνδας καὶ τοῦ φανατισμοῦ, ποὺ τὸ κομματικὸ πάθος καλλιεργεῖ.

Τώρα, πλέον, τὸ κομματικὸ πάθος ἐξαθλιώνει καὶ εὐτελίζει, ὄχι μόνο τὴν πολιτική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ τὴν καθημερινότητά μας. Νοιώθουμε πιὰ νὰ ἀσφυκτιοῦμε καὶ νὰ εἰσερχόμεθα στὸν τόπο τοῦ τρόμου. Ζοῦμε, ἔτσι, καὶ βιώνουμε ἐσχάτως, κατὰ τρόπο ἐπαναλαμβανόμενο, τὴν ἐξαθλίωση καὶ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ πολιτικοῦ μας βίου. Τὴν ἰσοπέδωση τοῦ πολιτικοῦ τοπίου. Ἔτσι ὁδηγούμαστε, ὅλοι σχεδὸν πιά, στὴν ἀπόγνωση. Στὴν ἔλλειψη τῆς ὅποιας ἐλπίδος, ποὺ οἱ κομματόσχημοι πολιτικοὶ καὶ τὰ ΜΜΕ φρόντισαν νὰ μᾶς ἀφαιρέσουν. Μιὰ καταστροφολογία συνοδεύει τὴν καθημερινότητά μας, μιὰ χωρὶς ὅρια φρίκη. Μιὰ συνεχὴς ἔνταση καὶ ἕνα ἀχαλίνωτο πολιτικὸ καὶ κομματικὸ πάθος, μὲ καταρρέουσα καὶ βυθιζόμενη τὴν πατρίδα μας.

Εἴμαστε πιὰ στὴν κατάσταση τῆς ἀπαξίωσης τῆς δημόσιας ζωῆς μας. Κι αὐτὸ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, μὲ τὴ διαφθορὰ καὶ τὸ στρατωνισμὸ τῆς νεότητας, μὲ τὶς κομματικὲς νεολαῖες, ποὺ διεισδύουν πιὰ παντοῦ, ἀναπαράγοντας τὴν κομματικὴ οἴηση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξαθλίωσή μας. Τώρα εἶναι πιὰ τὸ «κόμμα», ἡ παγίδευση καὶ ὁ ἐγκλωβισμὸς τῶν ἀγελοποιημένων καὶ στρατωνισμένων ὀπαδῶν στὶς ὅποιες κομματικὲς μεθοδεύσεις καὶ ἐπιταγές. Γι ’ αὐτὸ καὶ ἡ ξύλινη γλῶσσα, ποὺ ἀκοῦμε καθημερινὰ καὶ ὁ «κλωνοποιημένος» κομματικὸς λόγος. Τώρα εἶναι πιὰ ἡ κομματικὴ ἀποθέωση καὶ ἡ ρητορεία. Τὸ ἀπόλυτο ἐν πολλοῖς κενό. Ἡ ἀπελπισία.

Κι ὅμως, ἐπιτέλους, ἔχουμε δικαίωμα στὴν ἐλπίδα καὶ στὸ φῶς. Ἔχουμε τὸ δικαίωμα σὲ ἕνα ἄλλο τρόπο βίου. Σ’ ἕνα λόγο ἑνότητος. Ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ὑπερασπισθοῦμε καὶ νὰ διασώσουμε καὶ νὰ διαφυλάξουμε αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶμε, ἔξω ἀπὸ τὶς φωνασκίες καὶ τὶς κάθε λογῆς ἀθλιότητες, ποὺ μᾶς σπαράζουν καὶ κατασπαράζουν. Κι εἶναι καιρὸς νὰ ὑπερβοῦμε αὐτὴ τὴν καταρράκωση τοῦ βίου μας, τὸν τεμαχισμὸ τῆς ζωῆς μας σὲ σπαράγματα, αὐτὰ τοῦ «κόμματος», ποὺ μᾶς ἀποκόπτει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ νὰ ξαναβροῦμε ἤ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ συναντήσουμε τὰ ἑνοποιὰ ἐκεῖνα στοιχεῖα, ποὺ ἄλλοτε συνέθεταν τὸν κοινοτικὸ καὶ κοινωνικό μας βίο. Νὰ μάθουμε νὰ συνυπάρχουμε ἐν ἀγάπῃ. Μακρὰν τοῦ φανατισμοῦ καὶ τοῦ πάθους τῶν πολιτικῶν καὶ τῆς πολιτικῆς. Νὰ ἀγαπήσουμε ξανὰ τὴν πατρίδα μας. Νὰ γίνουμε ξανὰ Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ ἔννοια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ὅπου ὅλα μαζὶ χωροῦν, συνυπάρχουν ἐν Χριστῷ, στὸν τόπο τῆς ἀγάπης, ὅπου τὸ μῖσος ἐξορίζεται.

Ἕνας ἄλλος λόγος μᾶς χρειάζεται. Ἕνας λόγος ἀγάπης καὶ παραμυθίας καὶ συναίνεσης καὶ ὁμόνοιας. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λόγος τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὡς λόγος Πατερικὸς καὶ ὡς λόγος πατρικός. Ὡς λόγος «συγχωρητικότητος.» Ὁ μυστικὸς τόπος τῆς ἁγιασμένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μᾶς χρειάζεται, ὡς καταφύγιο καὶ ἐλπίδα, ὅπου ὅλοι χωροῦμε καὶ συν-χωροῦμε. Ἕνα λόγο ἁπαλότητος καὶ αἰσιοδοξίας περιμένουμε. Ἕνα λόγο ἀγάπης. Ἕνα λόγο νοηματικῆς πληρότητος θέλουμε καὶ ὄχι τὸν ἐμπαθῆ πολιτικὸ λόγο. Καὶ ἐδῶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ὁ μυστικὸς καὶ μυστηριακὸς τόπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ