Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος .

Στις 30/12/1967, ημέρα Σάββατο και ώρα 3 μ.μ. πήγα στα Μετέωρα για να προσκυνήσω και ωφεληθώ πνευματικά.

Την Κυριακή λειτούργησα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως και την Δευτέρα Στον Άγιο Στέφανο, νυχτερινή. Χαρά Θεού και ευλογία Κυρίου. 

Αφού με την δύναμη του Θεού επέστρεψα στο χωριό μου, με ειδοποίησαν αμέσως να πάω να κοινωνήσω μια γρια Ζωή Αντωνίου Γκαγκαστάθη, που ήταν από καιρό κατάκοιτη, περίπου 85 ετών.

Πήγα λοιπόν και την κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων, αμέσως φώναξε.

Με έκαψε η Κοινωνία, φωτιά έχω, δώστε μου νερό να πιω καίγομαι. 

Με καίει μέσα. Στις λίγες ώρες που έζησε φώναζε συνεχεία η καημένη. Κατόπιν παρέδωσε το πνεύμα της.

«πυρ γαρ εστί τους αναξίους φλέγον».

Είπε πάλι.

Να έχετε αγάπη και ταπεινοφροσύνη και υπακουή.

Να σε φυλάξει ο Θεός και η Παναγιά από οικογενειακά.

Ο σατανάς στην οικογένεια είναι σαν έναν που πηγαίνει και βρίσκει το αμπέλι ξέφραγο θα μπει μέσα.

Το ίδιο είναι και στην οικογένεια.

Εάν την οικογένεια την βρει διαμοιρασμένη και λοιπά, ια μπει μέσα.

Εάν όμως έχουν αγάπη, τον Χριστό θα στέκεται μακριά.

Δεν μπορεί να μπει γιατι υπάρχει ο Χριστός. Ζει ο Χριστός λέει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει..

Έχω μια ζωή στην εκκλησία.

Μ` αρέσει πώς να το πω.

Με πονάει θέλω όλος ο κόσμος να έρθει στην εκκλησία.

Είναι γλυκύς ο Χριστός, είναι πολύ γλυκύς.

Είπε πάλι.

Εάν η Ελλάδα δεν ρίξει βλέμμα προς τους πολύτεκνους και δεν νοιαστεί η πολιτεία για κάθε παιδί που γεννιέται, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

Τρεις μέρες πριν την επιστράτευση έλεγε. 

Το μπουμ πλησιάζει. Και μετα τρεις μέρες έγινε η επιστράτευση.

Ένα μπουμ θα σιμώσει τον κόσμο και θα έλθουν και πάλι στον Χριστό, την Εκκλησία.

Όταν ψέλνεις να καταλαβαίνεις και να νιώθεις το τι λες.

Όχι να επαίρεσαι ότι δήθεν ψέλνεις ωραία, ότι είσαι καλλίφωνος. 

Να ζεις αυτά που λες.

Κάποτε εγώ έλεγα στη εκκλησία ένα τροπάριο του αποστόλου Πέτρου, σχετικά με την άρνηση του. Όταν σε έφτασα στην λέξεις «ο δε έκλαυσε πικρώς» τότε είδα την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. 

Ευχαριστήθηκε ο Άγιος.

Άλλοτε πήγα στην Αίγινα.

Περιοδεύσαμε όλα τα εκκλησάκια που υπήρχαν απέναντι από το μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου.

Στο δρόμο ακούγαμε εγώ και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα.

Στο τέλος μπήκαμε σε ένα Ναό που υπήρχε ο Εσταυρωμένος.

Ψάλλαμε και Εκει από το βάθος της ψυχής. 

Ο Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδιά.

Το απολυτίκιο που λέμε είναι σαν να λέμε καλημέρα στον άγιο και εκείνος μας απαντά.