Να ανάβεις το καντηλάκι στο σπιτικό σου. Μην το λησμονείς.

Μην το θεωρείς ασήμαντο.

Κι αυτό δείχνει την αφοσίωσή σου, την πίστη σου, την αγάπη σου.

Κι ας είναι απλοϊκό και ταπεινό.

Ο Θεός βλέπει την πρόθεσή σου, την διάθεση της καρδιά σου.

Αν μπορείς να θυμιατίζεις και τον χώρο, ψέλνοντας το «Άξιον εστίν», ή κάποιο άλλο τροπάριο ενός Αγίου.

Μπορεί αυτά να μας φαίνονται ασήμαντα αλλά είναι σημαντικά, μπορεί να μοιάζουν τυπικά αλλά είναι ουσιαστικά, όταν γίνονται με συναίσθηση και ευλάβεια.

Μα μην μείνεις μόνο σε αυτά. Για λίγα λεπτά άσε τις κοσμικές μέριμνες και προσευχήσου. Κάνε το Απόδειπνο, πες τους χαιρετισμούς, επανέλαβε ξανά και ξανά την «ευχούλα». Έτσι ενεργεί η Χάρις.

Ο Θεός βλέπει τον μικρό μας αγώνα και μας φωτίζει, μας ενισχύει, μας παρηγορεί και μας δίνει δύναμη για μεγαλύτερους αγώνες.

Ας μην υπάρχει σπιτικό χωρίς καντήλι, χωρίς ιερές εικόνες, χωρίς προσευχή.

Όχι γιατί είναι μια παράδοση που πρέπει να συντηρήσουμε, αλλά γιατί ως χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνούμε (μέσα στην καθημερινότητά μας) ότι έχουμε Θεό Πατέρα, ότι έχουμε την Παναγία μας, Μάνα και βοηθό και τους Αγίους μας φίλους και συμπαραστάτες στον δρόμο της ζωής μας.

Εκεί μπροστά στο εικονοστάσι μας ας μετανοούμε, ας ζητούμε, ας δοξολογούμε. Ας μοιραζόμαστε τον πόνο μας και την χαρά μας και να είμαστε σίγουροι ότι μας ακούνε και μας βλέπουν, μας καταλαβαίνουν και μας ευλογούν…

Τίποτα δεν πάει χαμένο.

Ο Κύριός μας όλα τα συνυπολογίζει.

Ακόμα και αυτή η αφιέρωση λίγο λεπτών για το άναμμα του καντηλιού θα λάβει ουράνιο μισθό…  

Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος