Τὶς μέρες αὐτὲς τῶν παθῶν καὶ τῆς δοκιμασίας τῆς Κύπρου, ἐνώπιον τῆς ὁρατῆς, πλέον, πλήρους κατάρρευσης τῆς οἰκονομίας τῆς πατρίδος μου, σκέφτομαι νὰ ἐπιστρέψω στὸν παραμυθητικὸ καὶ διαχρονικὸ λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ σὲ ἐκείνη τὴν ἔξοχη προφητεία Ἰωνᾶ, ποὺ τὴν διαβάζομε τὸ πρωΐ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἡμέρα πόνου καὶ πένθους καὶ ὀδύνης, καθὼς ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριος εὑρίσκεται ἀκόμη στὸν Ἅδη. Σκέφτομαι, λοιπόν, μὲ ἀφορμὴ τὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν Προφητεία Ἰωνᾶ, ἐκεῖνο τὸ πρωτοφανές, γιὰ τὴ λογοκρατούμενη ἐποχή μας, αὐτὴν τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ὑπεροψίας καὶ τῆς ἀναίδειας, ἦθος ,τὸ ὁποῖο ἐπέδειξαν οἱ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσόντες κάτοικοι τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Νινευί. Πῶς ἀντιμετώπισαν, δηλαδή, τὴν ἐπερχόμενη δικαία τιμωρία τοῦ Θεοῦ, διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Ἐν νηστείᾳ, μετανοίᾳ καὶ προσευχῇ ἀντιμετώπισαν τὴν τιμωρία καὶ τὴ συντριβὴ καὶ τὸ θάνατό τους. Καὶ σκέφτομαι, πὼς ἐν νηστείᾳ καὶ ἀγρυπνίᾳ καὶ προσευχῇ θὰ ἔπρεπε νὰ διέλθουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, ὀρθοδόξως καὶ ἐκκλησιαστικῶς, καὶ ὄχι περιφερόμενοι ἐξάλλως καὶ παρελαύνοντες, τελοῦντες ὡς εἰς ρωμαϊκὰ ὄργια, ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ.

Εἶναι καιρὸς ποὺ οἱ Γέροντες μᾶς ἔχουν ὑποδείξει πὼς τὸ πρόβλημα ὑπὸ τὸ ὁποῖο τελοῦμε εἶναι πρόβλημα κατεξοχὴν πνευματικό. Χρόνια τώρα ἡ χεὶρ τοῦ Κυρίου ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει, χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἔτσι ἀνόητοι εὐτελίζουμε καὶ διαπομπεύουμε τὴ ζωή μας, εὐδαιμονοῦντες καὶ ἀδιάφοροι. Ἐμπαθεῖς καὶ διχογνωμοῦντες. Χωρὶς ἀγάπη. Χωρὶς ταπεινότητα. Αὐθάδεις καὶ ὑπερόπτες. Ὅμως, μιὰ καὶ μόνο ἀνάγνωση τῆς Προφητείας τοῦ Ἰωνᾶ ἴσως νὰ μᾶς ἐπανέφερε στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου. Καθὼς καὶ ἐκείνη ἡ ὑπόμνηση τοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν «Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία» Του, ποὺ διαβάζουμε καὶ πάλι τὴν Κυριακὴς τῆς Τυρινῆς: «Μὴ θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς… » κλπ.

Ἀντιγράφω, λοιπόν, ἀπὸ τὴν Προφητεία Ἰωνᾶ:

«ΚΑΙ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν τὸν τοῦ Ἀμαθὶ λέγων· ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ, ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με […]

ΚΑΙ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν ἐκ δευτέρου λέγων· ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ κατὰ τὸ κήρυγμα τὸ ἔμπροσθεν, ὃ ἐγὼ ἐλάλησα πρός σε. καὶ ἀνέστη Ἰωνᾶς καὶ ἐπορεύθη εἰς Νινευή, καθὰ ἐλάλησε Κύριος· ἡ δὲ Νινευὴ ἦν πόλις μεγάλη τῷ Θεῷ ὡσεὶ πορείας ὁδοῦ τριῶν ἡμερῶν. καὶ ἤρξατο Ἰωνᾶς τοῦ εἰσελθεῖν εἰς τὴν πόλιν ὡσεὶ πορείαν ἡμέρας μιᾶς καὶ ἐκήρυξε καὶ εἶπεν· ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευὴ καταστραφήσεται. καὶ ἐπίστευσαν οἱ ἄνδρες Νινευὴ τῷ Θεῷ καὶ ἐκήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ μεγάλου αὐτῶν ἕως μικροῦ αὐτῶν. καὶ ἤγγισεν ὁ λόγος πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Νινευή, καὶ ἐξανέστη ἀπὸ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ περιείλετο τὴν στολὴν αὐτοῦ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ καὶ περιεβάλετο σάκκον καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ σποδοῦ. καὶ ἐκηρύχθη καὶ ἐρρέθη ἐν τῇ Νινευὴ παρὰ τοῦ βασιλέως καὶ παρὰ τῶν μεγιστάνων αὐτοῦ λέγων· οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κτήνη καὶ οἱ βόες καὶ τὰ πρόβατα μὴ γευσάσθωσαν μηδὲ νεμέσθωσαν μηδὲ ὕδωρ πιέτωσαν. καὶ περιεβάλλοντο σάκκους οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ κτήνη, καὶ ἀνεβόησαν πρὸς τὸν Θεὸν ἐκτενῶς· καὶ ἀπέστρεψαν ἕκαστος ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτῶν τῆς πονηρᾶς καὶ ἀπὸ τῆς ἀδικίας τῆς ἐν χερσὶν αὐτῶν λέγοντες· τίς οἶδεν εἰ μετανοήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀποστρέψει ἐξ ὀργῆς θυμοῦ αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα; καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ, ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καὶ οὐκ ἐποίησε.»

Τὶς μέρες αὐτὲς τῆς ἐπερχόμενης πλέον συντριβῆς τοῦ βίου μας, μέσα στὸ ἔξαλλο πάθος τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τῆς ἀνοησίας, μόνο διὰ τὴς μεταμέλειας καὶ τῆς συντριβῆς θὰ μπορέσουμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν δεινῶν, ἐν φόβῳ Θεοῦ. Τὸ στάδιο, στὸ ὁποῖο εἰσερχόμαστε, προσφέρεται ἀκριβῶς γιὰ μετάνοια. Γιὰ προσευχή. Ἴσως καὶ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐσπλαχνισθεῖ καὶ σώσει ἐκ παντοίων δεινῶν καὶ κινδύνων.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ