Ἡ Ἐκκλησία ὡς τόπος χαρᾶς

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τόπος χαρᾶς. Τόπος εὐφροσύνης. Τόπος πανηγύρεως. Ἔτσι, εἰς τὸ μέσον τοῦ τρόμου, ἡ Ἐκκλησία ἀντιπαραβάλλει τὴν τρυφερὴ ἀγκαλιά της. Τοὺς στοργικοὺς κόλπους της. Τὴν ἁπαλότητα καὶ τὴ γαλήνη της. Γιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Καὶ ὁ σκανδαλισμὸς καὶ ὁ πανικὸς καὶ οἱ πολλαπλὲς φωνασκίες. Κι ἐκεῖνο τὸ λυσσῶδες πάθος τῶν Μέσων Ἐνημέρωσης.

Αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ τὰ σκεπτόμαστε καὶ νὰ τὰ προβάλλουμε πρὸς τὰ ἔξω. Ὁ Κύριος δὲν θέλει κατηφῆ πρόσωπα. Ἀλλὰ χαρούμενα. Ἑορταστικά. Πρόσωπα Ἀναστάσεως. Πρόσωπα παραμυθίας καὶ παρηγορίας. Πρόσωπα φωτὸς κατὰ πὼς τὸ Φῶς εἶναι ὁ Κύριος.

Τὰ σκέφτομαι ὅλα αὐτά, μέρες πού ’ναι, καθὼς ἔχουμε εἰσέλθει στὴν κατάσταση τοῦ οἰκουμενικοῦ φόβου καὶ τοῦ τρόμου. Στὸν τόπο στῆς συλλογικῆς κατάθλιψης. Ὅλο τὸ τοπίο εἶναι μέσα στὸν κόσμο ἕνα τοπίο μελαγχολικὸ καὶ καταθλιπτικό. Αὐτὰ προβάλλουν οἱ καταιγιστικὲς εἰκόνες καὶ οἱ εἰδήσεις ποὺ μᾶς πολιορκοῦν καὶ μᾶς συνθλίβουν καὶ μᾶς συντρίβουν. Μὲ τὰ ἀσφυκτικῶς πλήρη νοσοκομεῖα. Μὲ τοὺς ἀσθενοῦντες. Μὲ τὸν διάχυτο πόνο. Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους τοὺς πολλαπλῶς ἀδιαφοροῦντες ἀδελφούς μας. Ἔτσι προκλητικῶς, πολλὲς φορές. Τοὺς περιφερομένους καὶ τοὺς διασκεδάζοντες ἐρήμην τῆς συλλογικῆς ἀγωνίας.

Ὅλα γύρω μας προβάλλουν καταθλιπτικά. Καὶ συγχρόνως δαιμονικὰ ἢ δαιμονιώδη. Μὲ τὸ κακὸ νὰ περιπολεῖ στοὺς δρόμους. Καὶ μὲ τὸ θάνατο. Ὅμως μὴ ξεχνᾶμε πὼς εἴμαστε τέκνα ἀθανασίας καὶ Ἀναστάσεως. Κι ἡ πίστη, μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπη, ἔξω βάλλει τὸν φόβον:

«Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ» (Α΄ Ιω. δ΄18)

Αὐτὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς Ἀγάπης. Καὶ τοῦ Φωτός.

Γυρίζω, λοιπόν, στὸν τόπο τῆς Ἐκκλησίας, στὸν τόπο τῆς παραμυθίας καὶ τῆς καρτερίας καὶ τῆς ὑπομονῆς. Μόνο ἐκκλησιαστικῶς μποροῦμε νὰ προσλάβουμε τὴν ἀγωνία τῆς πανδημίας, ἐν νηστείᾳ καὶ προσευχῇ. Φερόμενοι φιλαλλήλως. Κι ἐδῶ εἶναι ἡ δυναμικὴ τῆς διακρίσεως, καθὼς ὀφείλουμε νὰ προστατεύουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Σεβόμενοι τὴν ἀγωνία τοῦ πλησίον. Προστατεύοντας τὴν ὑγεία του. Ἔτσι, λοιπόν, ὄχι τὸ ἴδιον, ἀλλὰ τὸ κοινὸν συμφέρον θὰ πρέπει νὰ ὑπερασπιζόμαστε. Ἔτσι, ὅπως ἡ ἐκκλησία μας μᾶς διδάσκει. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία προτάσσει τὸ κοινωνεῖν καὶ ὄχι τὸ ἰδιάζειν καὶ ἰδιωτεύειν.

Ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ φερόμαστε, λοιπόν. Ὡς τέκνα φωτὸς νὰ περιπατοῦμε, κατὰ πὼς μᾶς ὑποιδεικνύει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Ἀδελφοί, ἦτε γὰρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ' αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι· διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός.

Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.»

«Πρὸς Ἐφεσίους», ε΄, 8-19

Αὐτὰ ἀπὸ τὸν ἀπόσολο Παῦλο. Ἔτσι λοιπόν, ἂς περιπατοῦμε ἐν τῷ κόσμῳ ὡς τέκνα φωτός, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μὴ ὡς ἄσοφοι, αλλὰ ὡς σοφοί. Δηλαδή σώφρονες και συνετοί.

Νίκος Ὀρφανίδης