Άμα θέλετε λοιπόν να διακρίνετε πότε έχετε κατά Θεόν λύπη, πόνο και συμπόνια και πότε αυτά δεν είναι κατά Θεόν, αυτό φαίνεται απο το εξής : Αν σε καταλαμβάνει άγχος δεν είναι κατά Θεόν, αποκλείεται. Το άγχος σε τελευταία ανάλυση, δημιουργείται, επειδή δεν γίνεται το δικό μας. Αλλιώς, δεν έγχεται ο άνθρωπος να το ξέρετε αυτό. Εκείνη την ώρα που έχεις το οποιοδήποτε άγχος, από όπου και αν προέρχεται αυτό, μόλις ταπεινωθείς και πεις: “Θεέ μου, νά’ναι ευλογημένο να γίνει όπως θέλεις εσύ”, και όλα τα αφησεις στον Θεό, αμέσως πάει το άγχος, εξαφανίστηκε σαν να είναι ανύπαρκτο. Διότι όντως είναι ανύπαρκτο.

Το άγχος προέρχεται απο το ότι τελικά δεν γίνεται αυτό που θέλω εγώ, δηλαδή δεν γίνεται αυτό που θέλει το εγώ μου, δεν ικανοποιείται η φιλαυτία μου. Ο ταπεινός άνθρωπος αποκλείεται να έχει άγχος. Αν θέλεις να διαπιστώσεις σε τι κατάσταση πνευματική βρίσκεσαι -που καμιά φορά διερωτάται κανείς και δεν ξέρει τι ακριβω συμβαίνει: “Είμαι ταπεινός, δεν είμαι ταπεινός; Έχω ταπείνωση, δεν έχει ταπείνωση;”- από το άγχος σου θα καταλάβεις. Άν αγχεσαι, δεν έχεις ταπείνωση. Άν δεν άγχεσαι, τότε ή είσαι αναίσθητος και δεν σε νοιάζει τίποτε - γιατί υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι- ή έχεις ταπείνωση.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Άγχος” του π.Συμεών Κραγιόπουλου σελ 26-27