Ούτως ή άλλως είμαστε ένοχοι μυρίων παραπτωμάτων. Αλλά δεν το ζούμε αυτό με ένα ψυχολογικό τρόπο μέσα στον εαυτό μας και να απελπιζόμαστε, ή με ένα νοσηρό τρόπο. Ξέρω ότι είμαι ένοχος πολλών παραπτωμάτων, και μάλιστα πολλών που δεν τα γνωρίζω και μπορεί να είναι και πολύ μεγάλα. Γι’ αυτό και ο ψαλμός λέει «εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με».

Όπως στην Ευχαριστία ευχαριστούμε τον Θεό και για εκείνα που είναι αφανή, που έκανε ο Θεός για μας και είναι πάρα πολλά και δεν τα γνωρίζουμε, έτσι και όταν μετανοούμε , μετανοούμε και για τις κρύφιες αμαρτίες μας που ίσως δεν προσέξαμε και που ίσως εμφωλεύουν μέσα μας. Δηλαδή δεν φοβόμαστε, εάν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, να πάρουμε επάνω μας την ευθύνη και να ομολογήσουμε ενοχή για κάθε αμαρτία και έργο και λόγο και σκέψη. Έτσι, όταν διαβάζουμε τις προσευχές πριν τη Θεία Μετάληψη, βλέπουμε αυτή τη ρωμαλαιότητα του χριστιανού που στέκει μπροστά στον Θεό και μέμφεται τον εαυτό του μέχρι τέλους. Και το κάνει από αγάπη και εμπιστοσύνη στον Θεό, διότι ξέρει ότι Εκείνος μπορεί να μας καθαρίσει από κάθε αμαρτία και να μας ελευθερώσει από κάθε αδικία.

Έτσι δεν πρέπει να φοβόμαστε, είμαστε ένοχοι, και τι άλλο μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Είμαστε ένοχοι, αλλά όχι να κρυφτούμε από το πρόσωπο του Θεού όπως έκανε ο Αδάμ μέσα στον Παράδεισο, αλλά να σταθούμε όπως μας δίδαξε η παραβολή του Ασώτου και να πούμε «ήμαρτον ενώπιόν Σου Κύριε και ουκ ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου».

Και ο άγιος Σιλουανός, αυτό ήταν το μεγαλείο του, διότι μπορούσε από αγάπη προς τον Θεό, επειδή γνώρισε το έλεός Του, να καταδικάζει τον εαυτό του ως άξιο της κολάσεως χωρίς να απελπίζεται. Και ξέρετε αυτό ανάβει φωτιά στην καρδιά και καίει κάθε αλλότριο λογισμό. «Ο Κύριος μου πρότεινε να κρατώ τον νου μου στην κόλαση και να μην απελπίζομαι και άρχισα να το κάνω. Και αμέσως ο νους μου καθαρίστηκε και το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρούσε μέσα στην καρδιά μου τη σωτηρία», λέει ο άγιος Σιλουανός.

Αυτή η ρωμαλαιότητα, να μπορέσει να σταθεί ο άνθρωπος μπροστά στο Θεό και να καταδικάσει τον εαυτό του φέρνει μεγάλη χάρη, προλαμβάνει την κρίση του Θεού. Ο Θεός δεν κρίνει δύο φορές. Λέει ο Απόστολος Παύλος, εάν κρίναμε τους εαυτούς μας, δεν θα κρινόμασταν , αλλά επειδή δεν κρίνουμε , δεν καταδικάζουμε τον εαυτό μας εκουσιώς, παιδευόμαστε από το Θεό για να μη χαθούμε με τον κόσμο. Έτσι, ένας που δέχεται αυτή την ευθύνη, αυτή την ενοχή, και τη φέρει μπροστά στον Θεό με πίστη, με ελπίδα, καθαρίζεται από το βάρος αυτής της ενοχής και παίρνει τη Χάρη του Θεου που τον δικαιώνει. Είναι θέμα εμπιστοσύνης στον Θεό και ακόμα, μπορώ να πω, και αγάπης προς τον Θεό. Ο άνθρωπος αγαπά τόσο τον Θεό, που μισεί καθετί μέσα του που αντιστέκεται στην παρουσία και στην ενέργεια του Θεού μέσα μας.

π. Ζαχαρίας, I.M. Τιμίου Προδρόμου Essex

Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας