Αρχιμ. Χριστοφόρος, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας μᾶς ἀξίωσε καὶ ἐφέτος νὰ ἑορτάσωμε τὴν Ἁγίαν καὶ Ζωηφόρον Ἀνάστασίν Του.

«Ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων» εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξος ἡμέρα τοῦ Πάσχα, «ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας» (Κανὼν Ἀναστάσεως, ᾠδὴ η΄).

Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Εἶναι ἡ διάβασις «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν», ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία, ἀπὸ τὴν κατάρα στὴν εὐλογία, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν κατὰ Θεὸν ζωή, ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας στὸ Φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό.

Στὴν θεία Λειτουργία ἀκούσαμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ -ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου- νὰ ἀναφέρεται στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ Λόγου στὴν ζωή μας. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος… (Καὶ αὐτὸς ὁ Λόγος) ἦν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος Αὐτὸν οὐκ ἔγνω. Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι Αὐτὸν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δὲ ἔλαβον Αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα Αὐτοῦ… Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. α΄. 9- 12, 14).

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐσαρκώθη «δι’ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν». Ἔλαβε σάρκα, ἔζησε ἀνάμεσά μας, μᾶς ἐδίδαξε μὲ τὴν ζωή Του καὶ τὸν λόγο Του «πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν», καὶ μᾶς χάραξε τὸν δρόμο πού ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία μας, πού ὁδηγεῖ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ κόσμος ὅμως δὲν τὸν ἀνεγνώρισε καὶ δὲν τὸν ἀποδέχθηκε. Αὐτὴ εἶναι «ἡ κρίσις», πού ὑπάρχει στὸν κόσμο, «ὅτι τὸ Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ Φῶς», διότι, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ἦν πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. Πᾶς γὰρ ὁ φαῦ­λα πράσσων μισεῖ τὸ Φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ Φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ Φῶς·» (Ἰωάν. γ΄ 19- 21). Σὲ αὐτοὺς πού ἀποδέχονται τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ πιστεύουν στὸ ὄνομά Του ἔδωσε ἐξουσία νὰ γίνουν τέκνα Του.

Βρισκόμαστε σὲ ἕνα κόσμο διαλυόμενο, φοβισμένο καὶ ταραγμένο, ἀπογοητευμένο καὶ ἀπελπισμένο, μὲ τὴν ἀκαταστασία καὶ τὴν ἀβεβαιότητα, λόγῳ τοῦ πολέμου, τῆς πανδημίας, τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, τῆς ἐγκληματικότητος, τῆς ἀνομίας καὶ τῆς παρανομίας, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα ἀνάμεσά μας. Καὶ ὅλα αὐτὰ διότι οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν τὸ σκότος μᾶλλον παρὰ τὸ Φῶς, πού εἶναι ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μόνη λύσις εἶναι νὰ ἐπιστρέψωμε στὸν Κύριό μας καὶ Θεό μας, πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, τὸ Φῶς, ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀθανάτου ἐθανάτωσε τὸν θάνατο καὶ ἐχαρίσατο ἡμῖν ἀθανασίαν καὶ ζωὴν αἰώνιον. Ἡ ἀπουσία τοῦ Φωτὸς ὁδηγεῖ στὸ σκότος καὶ τὴν ἁμαρτία.

Ἡ ἀπουσία τῆς Ζωῆς ὁδηγεῖ στὸν θάνατο καὶ τὴν ἀπελπισία.

Ἡ ἀπουσία τῆς Ἀληθείας ὁδηγεῖ στὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας.

Ὁ Κύριος μὲ τὴν Ἀνάσταση Του κατήργησε τὸν θάνατο καὶ τὸν Ἅδη καὶ μᾶς χάρισε τὴν αἰώνιο ζωή. «Ποῦ σου θάνατε τὸν κέντρον; ποῦ σου Ἅδη τὸ νῖκος;» (Λόγος Κατηχητικὸς Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου).

Ἡ ἀνάστασίς μας «εἰς ζωὴν αἰώνιον» μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων ἔγκειται στὴν μετάνοιά μας, στὴν πίστι μας στὸν Χριστὸ καὶ στὴν τήρησι τῶν λόγων Του. «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ θάνατον οὐ μὴ θεώρησῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. η΄ 51). Καὶ- «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ Πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

Εὔχομαι ὁ Ἀναστάς Κύριος νὰ εὐλογῇ πάντας ἡμᾶς, νὰ ὁδηγῇ τὰ διαβήματά μας μετὰ φόβου Θεοῦ καὶ ἀληθοῦς μετανοίας εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε νὰ τηροῦμε πάντα ὅσα ἐνετείλατο εἰς ἡμᾶς, καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν!

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

[Πηγή: Περιοδικό «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος». Ἱ. Μ. Ἁγ.Γρηγορίου, Ἅγ. Ὄρος, ἀρ. 47] Πηγή ηλ. κειμένου: orthod